In de tijd dat ik nog werkte met vluchtelingen, immigranten en asielzoekers verzorgde ik diverse malen een cursus interculturele communicatie. In deze cursus legde ik uit wat een cultuur eigenlijk is, hoe deze tot stand komt en hoe deze jou (mede) tot de persoon maakt die je nu bent en hoe je naar de wereld kijkt. Je staat er niet dagelijks bij stil, maar er zijn vele culturele facetten waar je als mens mee te maken krijgt. Ieder land, iedere godsdienst, iedere stad of dorp, ieder gezin, iedere school, sportvereniging of gezelligheidsclub heeft een eigen (sub)cultuur, met manieren van omgaan met elkaar, zaken waar men wel of niet in gelooft, normen en waarden die men wel of niet aanhangt, gedragingen die wel of niet getolereerd worden, etc. Culturen vormen je dus als mens en bepalen grotendeels (samen met persoonlijke levenservaringen en je aanleg) waarin je gelooft, wat je overtuigingen en uitgangspunten zijn en hoe je handelt.

Ik zal mijzelf hier als voorbeeld nemen. Ik ben opgegroeid in een omgeving (dorp, godsdienst en gezin) waar ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ een belangrijk motto was. Zelf nadenken of mij ontwikkelen hoefde ik niet, want ik zou toch huisvrouw worden, kinderen krijgen en een zelfde soort leven als mijn ouders gaan leiden. Ik volgde echter het VWO, waar ik in aanraking kwam met leeftijdgenoten die allemaal zouden gaan studeren. Dat was geen optie die tot dan toe in mijn culturele programmering ingebakken zat, maar door met deze cultuur op het VWO in aanraking te komen kon ik toch voor een studie aan de universiteit kiezen. Had ik niet het VWO gedaan, maar huishoudschool, dan was dit nooit in mij opgekomen. De studierichtingen die ik koos, Frans en Beleid en Bestuur in Internationale Organisaties (IO), de stad Groningen waar ik ging wonen en de mensen die ik daar ontmoette hadden weer hun eigen cultuur en invloed op mij en vormden vervolgens de springplank naar weer andere culturen (banen bv.) waar ik daarna in terecht kwam en weer nieuwe dingen leerde over mijzelf en het leven. Daarna volgden er vele andere omgevingen en dus culturen die mij verder vormden en nog dagelijks komen er nieuwe mensen (met hun eigen culturele achtergronden) en omgevingen op mijn pad die mijn visie weer verder verbreden en verdiepen.

Persoonlijk ervaar ik het als een verrijking kennis te nemen van de visies die binnen andere (sub)culturen worden aangehangen en de informatie die er beschikbaar is en om binnen andere culturen ervaringen op te doen. De opgedane kennis en ervaringen in mijn leven zetten zich in mijzelf om in programmeringen, oftewel een soort denkkaders van waaruit ik de wereld bekijk en van waaruit ik handel. Zo heeft mijn oude programmering ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ nog steeds heel veel invloed op mij en vind ik het bv. best lastig om middels dit blog mijn kop boven het maaiveld uit te steken. Tegelijkertijd helpt diezelfde programmering mij om nuchter tegen dingen aan te kijken en zit er daardoor in mij iets dat met gezond boerenverstand nuchter en kritisch kijkt naar bv. wetenschappers en regeringsleiders.

Waarom dit verhaal? Wij hebben als mensen allemaal programmeringen in ons van waaruit we naar de wereld kijken. Deze programmeringen zijn altijd beperkt. Immers, iets waar je nog nooit van gehoord of mee te maken hebt gehad, zit niet in je programmering en kun je dus niet weten. Wat je vaak ziet gebeuren is dat mensen vanuit hun perspectief dingen gaan veroordelen: ‘zo zit het niet, want het zit namelijk zo.’ Ik heb dat zelf in het verleden veelvuldig gedaan. En het klopt, want vanuit jouw programmering zit het zo, maar vanuit iemands anders programmering zit het anders. Het gaat mij verschrikkelijk aan het hart (en daarom dus dit verhaal) te zien wat er momenteel in de wereld gebeurt, de polariteiten die er zijn, het elkaar niet serieus nemen en elkaar zwart maken, vanuit al die persoonlijke voorgeschiedenissen en programmeringen. Ik probeer met mijn blog een beetje bij te dragen aan het breder kijken door mensen naar wat er gebeurt en gaande is, maar (veel) mensen lijken of niet geïnteresseerd of ze schieten in de weerstand. Je kunt mensen wel de informatie proberen aan te reiken, maar als ze op innerlijke muren stuiten, ketst deze af en komt niet binnen. Mensen zullen zich er dus van bewust moeten worden dat zij innerlijke, beperkende programmeringen hebben, voordat zij informatie en kennis vanuit andere bronnen kunnen toelaten (en evt. kunnen gaan zien dat het allemaal niet zo zwart wit in elkaar zit). Vervolgens hebben zij natuurlijk altijd de keuze om de informatie terzijde te leggen of een eigen manier te vinden om ermee om te gaan. Ieder mens bepaalt uiteindelijk altijd zelf welke stukken informatie in zijn leven passen en waar hij naar wil gaan leven en welke niet.

In een paar eerdere blogs heb ik informatie gegeven vanuit andere visies en bronnen. Vandaag voel ik de neiging om nog veel explicieter dan ik tot nu toe heb gedaan tegen mijn lezers te zeggen: Lieve mensen, ga eens voorbij aan je eigen (voorgeprogrammeerde) denkkaders en luister naar wat anderen te zeggen hebben. Stel je ervoor open om de informatie die je hoort toe te voegen aan je huidige denkkaders, niet in plaats ervan (hoewel dat mag natuurlijk), maar ernaast. Wees bereid heilige huisjes ter discussie te stellen in jezelf. Zelf heb ik in mijn leven al zo vaak moeten toegeven dat ik te beperkt tegen dingen aankeek, dingen die ik met hand en tand verdedigde en waar ik na vele malen mijn neus gestoten te hebben toch moest zeggen ‘ik zag het verkeerd’. Alleen het afgelopen jaar al ben ik zo vaak heen en weer geschud hierin, dat ik nu alleen nog maar kan zeggen ‘ik weet niet meer wat waar is’ en eerlijk gezegd vind ik dat prettig, omdat het me zo niet vasthoudt in één waarheid, waarmee ik andere waarheden buitensluit.

Ik voel mij geroepen nog een ding heel expliciet zeggen in dit blog en dat is: er wordt heel hard gewerkt om ons bepaalde dingen te doen geloven en ook om ons bepaalde dingen te doen vergeten, met andere woorden: er wordt bewust gewerkt aan onze voorprogrammeringen (althans dat is de conclusie die ik trek op basis van alles waarvan ik tot nu toe heb kennis genomen). Vandaag zag ik een video[i] waarin dit heel duidelijk naar voren kwam en die mij er toe aan zette weer eens een blog te schrijven en mij tevens de moed gaf wat explicieter te worden dan ik gebruikelijk ben. Het betreft een interview met (voormalig) dr. Ir. aan de TU Delft Coen Vermeeren, waarin o.a. wordt ingegaan op 9/11 (spoileralert: torens konden op deze manier niet zo instorten, zie ook de video van George van Houts[ii]), Nikola Tesla (die wist hoe we duurzame, schone energie kosteloos uit de kosmos kunnen halen, wat de rijke bankiers niet welgevallig was, omdat ze zo niets konden verdienen, waardoor ze hem gingen tegenwerken en deze geniale wetenschapper  en zijn technologieën nu nauwelijks enige bekendheid genieten)[iii] en Ufo’s (ze schijnen te bestaan en veelvuldig waargenomen te worden). Voor degenen die zich na dit gelezen te hebben achter de oren krabben en zich verder willen verdiepen in kennis en informatie die er wel is, maar nauwelijks aandacht krijgt (of gecensureerd of geridiculiseerd wordt), voeg ik nog wat linkjes toe met zo objectief mogelijke informatie, vanuit o.a. artsen en wetenschappers.[iv]

Laat ik tenslotte nog toevoegen dat ik dit schrijf vanuit betrokkenheid en bezorgdheid en dat het zeker niet mijn intentie is mensen te overtuigen van wat dan ook. Niet ieder mens heeft de behoefte of nieuwsgierigheid zoals ik om de bredere en diepere lagen van het leven en de werkelijkheid te doorgronden of er überhaupt kennis van te nemen. Wat ik, denk ik, vanuit mijn bezorgdheid, dan ook vooral wil zeggen is: de kennis en informatie is er, echter aan de mensen wordt voornamelijk eenzijdige informatie gepresenteerd, waardoor er niet verder gekeken wordt. Je krijgt van mij hierbij veel informatie vanuit andere invalshoeken op een presenteerblaadje, aan jou (en je voorprogrammeringen) om te bepalen of je er iets mee wilt of niet.

Karin Boonstra

6 juni 2021